The silence inbetween

"Har du lest?"
"Ja."
"Nei, det har du ikke, det ser jeg her!"
(Det blir stille eit sekund eller to)
"...Eh....Neivel da...."

Det fins nokon der ute som eg helst ser at eg slepp å ha noko med å gjere. Denne posten skal omtale ein av dei. Vanlegvis løyser ein problemet med slike folk ved å halde seg langt unna, og det fungerar stort sett bra. Problemet blir den dagen ein må forhalde seg til slike menneske. Da er det ikkje greit, men kva kan ein egentlig gjere?

Eg trudde ikkje det var meininga å skremme folk unna i dette systemet. Det virkar som det er akkurat gjort eit heilhjerta skuddforsøk på her, og med kjempetreff i meg - eg orkar ikkje møte opp om eg ikkje må. Å stille opp utenom det ein må er uaktuelt, motivasjon er ikkje-eksisterande. Eg tør ikkje spørre, sjølv om eg egentlig må for å komme nokon veg, for eg veit at svaret for det første ikkje vil skape motivasjon, som i sin tur fører til null framgang. Og alt dette berre på grunn av dette eine problemet.

Er det virkelig det som er meininga med dette? I så fall gir eg opp.