Det er ikkje så greit, egentleg. Men det er fint og. Det er mange tankar i meg. Som for eksempel at det å blogge samtidig som ein skal jobbe med oppgave ikkje er lurt, men det føles nødvendig. Da vinn bloggen når som helst. Det er lenge sidan sist. Eg føler egentlig for å skrive ting, men veit at eg egentleg ikkje har tid. Og det heile ender sjølvsagt med å stresse meg enda meir, pluss at stresset ikkje hjelper på det som skal gjerast. Summa sumarum gjer eg ingenting.
Uansett er det greit å dele erfaringar om dagen. Der ikkje alt nødvendigvis går bra til slutt, men blir litt bedre kanskje. Det skal ikkje meir til. Litt glede, litt latter og litt trivsel. Livet er skummelt, men greit. Eg har lyst å bidra med det eg kan. Eventuelt berre det eg trur eg kan. Det eksisterar ingen fasit.
Bortsett fra at eg blir redd. Det låter så kjent. Så kjent at det knyter seg i heile kroppen og gjer meg litt tilbakeståande, og unner ikkje min verste fiende akkurat det. Eg veit for mykje om kor jævlig det heile er til at nokon burde få kjenne på det.
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Innlegg
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar