Enda eit eventyr er over..

Sommar er festivaltid, så i midten av juli kvart år sidan 2005 har eg pakka med meg ting og saker og forflytta meg til Vestfolds vakre trakter for å tusle rundt på Slottsfjellet nokre dagar og nyte musikk. Sidan 2007 har det vore som frivillig på scenejobbing og flytting av utallige flightkassar. År tre endte opp med jobb på hovedscena, som, når siste band går på om kvelden, er skue for ein plass rundt 10 000 personar. Naturlig nok blir både dagane lengre og flightane fleire av å jobbe på hovedscena, men eventyret blir større og det er det verdt, på tross av at det er kjipt å gå ut på scena framfor 9000 menneske når Turboneger gikk av scena tre minutt før, begynne å rigge ned og fortelle alle at jepp, no er det over. Og, som vanlig er det stygt kontrastfylt å gå fra fire dagar uten eit einaste sekund i fred og fordragelighet til ei veke aleine heime, men det går sin gang. Slottsfjell 2009 var uansett ei helg i lykkerus, glede og uutømmelig energi, og da kan 37 timar jobb på tre døgn godtakast det og.

Det skal forøvrig rettast ein stor takk til hyggelige svenske band med crew;
"Nu har vi det aldeles fantastiskt, folkens!" - Håkan Hellström-crew når vi lastar tunge ting inn i bil.
"Min tyska är underbar!" - crewmann lurer på om vi egentlig forstår svensk eller om vi like gjerne skal ta bilpakkingen på tysk.
"Nu måste vi backa lite!!" - crewmann.
"Vi är världens lyckligaste ulyckliga band, och bara världens lyckligaste ulyckliga band kan spela en låt som heter den bästa dåliga låten!" - Bob Hund.