Liten tulleblogg

Tida flyr fra meg allereie... Og vi har akkurat ramla inn i februar. Bra jobba! Ei veke her og ei veke der, det blir plutselig eksamen av sånt... Og dei siste vekene har ikkje akkurat innbydd til plutselige eksamenar, for å sei det sånn.

Det er ein hårfin balansegang, å prøve å finne kombinasjonen der alt går opp. Eg trur eg gir opp snart, for eg mistar trua på at den eksisterar. Det fins ikkje år, månader, dagar, timar, minutt og sekund nok i verda til at eg får god nok tid til alt og alle. I mellomtida må eg berre gjere det beste utav det og leve resten av tida med saknet av dei som manglar. For det manglar alltid nokon. Verda min blir aldri perfekt, den illusjonen eksisterar berre i draumane mine.

Inntil vidare fins alle i alle fall. Ein blir jo stadig minna på at det er viktig å ta vare på det ein har. Særleg når ein ikkje har fungerande hjertefunksjonar i familien. For mine besteforeldre og deira søsken som fortsatt er i live, er det berre bestefar igjen (av 8-9 stk eller noko) som enno har sluppe å overleve hjerteinfarkt, få hjertesvikt, operere inn pacemaker eller blokke ut trange blodårer inn til hjertet. Siste utgaven kom fredag. Den som har alt, har alt å miste, så det gjeld å klamre seg til det ein har så lenge ein har det.

...And all I wanted to, was to stay with you...