Dagane som flyr...

La meg berre ha det sagt: Eg kjem sikkert til å bli med på spamgreia med 10 blogginnlegg snart, for eksempel i morgon. For eg kan ikkje uttrykke alt eg meinar og tenker om dagen eg heller. Når det kjem til stykket, nesten ikkje til nokon. Det blir lufta litt hit og dit for å få letta litt på trykket, men det hjelper berre nokre timar av gangen.

Eg er i ferd med å ramle av lasset igjen. Sannsynligvis er det ein konsekvens av at eg har valgt å jobbe mykje i høst. Det fins ingen tid lenger, føler eg. Og det slår over i bitterhet. Der eg sitt og slit og jobbar for å få min 160% stilling (+ frivillige verv og idrett) til å gå opp i timar og prioriteringar av alt eg føler er viktig. Familie, skule, venner og nok søvn. Og eg er bitter. Fordi andre kan glede seg stort over at det er sol ein onsdag når dei vaknar klokka ti, mens eg har vore på jobb i minst to timar alt. Ja, livet mitt treng pengane fra jobben. Virkelig. Det er digg å ha eit liv der eg slepp å spinke og spare på kvar krone fordi eg må ha råd til mat mellom 8. og 15. i kvar månad, men det kostar ein del som ikkje kan målast i pengar. Eg går glipp av så mykje, og når tida blir så knapp er det ingen som har tid til meg heller. Føles det. Eg kan ikkje lenger gå ut klokka elleve om kvelden og rangle til tre om natta. Det er ingen krefter til overs som kan gå til å prøve å beholde fatningen og vettet etter seks øl, og det er enda mindre krefter som er til disposisjon dagen derpå. Eg har fortsatt dobbel familie, der den nærmaste bur to timars reise unna. I blant hadde det vore fint å ha dei ein times busstur unna alle saman, sånn at det faktisk var mulig å rekke ein tur innom på ein ettermiddag. Sånn at dei små søte kunne komme og få middag hjå storesøster i blant. Sånn at storesøster kan komme og følge på trening, kamp og forestillingar i blant. Sånne banale småting som eg aldri kan få oppleve med alle mine på ein gang.

Og da blir det jo sånn det var før, da. At eg blir halvgal av å ikkje ha planar ein kveld, for eg forstår ikkje korleis eg skal forholde meg til det. Og eg blir lei meg av å ikkje høyre fra folk og bli involvert. Sjølv om eg veit at eg sannsynligvis ikkje har tid om eg blir spurt. Eg savnar og å gå på kafe og ete kake og snakke om alt og ingenting. Og meiningslaust ræl på mobilen sånn heilt utav det blå. Fordi det lyser opp dagen min.

Eg treng det jo fortsatt, eg prøver så godt eg kan, men veit at eg ikkje strekk heilt til.